250- KOCATEPE ZAFER YÜRÜYÜŞÜ- 14 GÖZLEMLERİM DUYGULARIM

KOCATEPE ZAFER YÜRÜYÜŞÜ-14

GÖZLEMLERİM VE DUYGULARIM

Türküye Cumhuriyeti Devletinin özgür bir bireyi olarak, bir grup arkadaşımla birlikte, 26 AĞUSTOS KOCATEPE “ZAFER YÜRÜYÜŞÜ”NE KATILMAK ve Türk BÜYÜK Taarruzu’nun 92. Yılını kutlamak üzere; BUCA ATATÜRKÇÜ DÜŞÜNCE DERNEĞİNİN ÜYELERİYLE BİRLİKTE Afyon’un ŞUHUT ilçesine gitmek üzere yola çıktık…

Amacımız; Zafer yürüyüşüne katılarak, 92 yıl önce Başkomutan, Genelkurmay Başkanı ve Batı Cephesi Komutanlarının çıktığı BÜYÜK TAARRUZ’UN BAŞLANGIÇ KARARGÂHI Kocatepe’ye, aynı yolu yürüyerek çıkmak ve o havayı teneffüs etmekti…

Ben, ruhumda büyüttüğüm ve yücelttiğim Tarihi ve Kutsal bir görevi yerine getirmek istiyordum. Çünkü benim için; KOCATEPE DE, SARIKAMIŞ gibi, SAKARYA gibi ÇANAKKALE gibi Milletimin Kutsal Mekânlarından birisi idi.

Türk Yurdunun uğradığı; haksız, ahlaksız, anlamsız ve acımasız bir İşgal eylemine karşı Türk Milletinin birleşerek, Mustafa Kemal Paşa’nın öncülüğünde başlattığı Kurtuluş Savaşı’nda, Emperyalistlere karşı vurduğu en güçlü yumruğun atıldığı yerde olacaktım.

Ve Üstelik Bu kez Torunum ATA ile birlikte olacaktım…

Önceki KOCATEPE öykülerini benden dinleyen ATA, hevesle bu yürüyüşe katılmak istiyordu…

Biliyordum ki; Büyük Taarruzla kazanılan ZAFER, Türk’ün Emperyalizme karşı yürüttüğü bağımsızlık mücadelesinin, yılmaz ve sarsılmaz iradesinin, işgale ve paylaşılma, parçalanma girişimine baş kaldırısının, en çetin direnişi en güçlü yumruğudur.

Bu Zafer, Türk Milletinin yüceliğinin, haksızlığa ve dayatmalara boyun eğmeyen kişiliğinin ve Yurtseverliğinin bir göstergesidir...

Türk Kurtuluş Savaşında; Paşalar, Subaylar, Erler hatta Kadınlarımız ve Milisler, özetle tüm Halkımız, Bağımsızlık için seve seve canlarını vermişlerdir.

Ve Zaferi kazanmışlardır.

Türklüğü kurtarmışlardır, Türk Devletinin de KURULUŞ yolunu açmışlardır.

Ve yine biliyordum ki: Gerçek Zafer, Mustafa Kemal Paşa’nın ortaya koyduğu HEDEFTİR.

Bu hedef; Çağdaş Uygarlık düzeyini yakalamak hatta üstüne çıkmaktır. Bizim görevimiz ise; bize bırakılan Onurlu -Hedefe- Mirasa sahip çıkmaktır.

Biliyoruz ki; 26 Ağustos 1922 de KOCATEPE’DE başlatılan BÜYÜK TAARRUZ SONUCUNDA KAZANILAN 30 AĞUSTOS ZAFERİ; TÜRK’ÜN TÜRKLÜĞÜN VE TÜRKİYE’NİN DÜNYAYA MÜHRÜNÜ VURMASIDIR…   

Yazar Falih Rıfkı Atay’ın dediği gibi; ”Neyimiz varsa, Bağımsız bir devlet kurmuşsak, şerefli insanlar olarak dolaşıyorsak, Yurdumuzu; Batının, Vicdanımızı ve kafamızı Doğunun pençesinden kurtarmışsak, şu denizlere bizim diye bakıyor, bu topraklarda ana bağrının sıcaklığını duyuyorsak, hatta nefes alıyorsak, hepsini her şeyi; 30 Ağustos Zaferine borçluyuz.”  

Tüm olumsuzluklara karşın, coşkusunu yitirmemeye çalıştığımız bir bayram yaşıyoruz… Bu coşku; 30 AĞUSTOS ZAFERİ GALİBİYETİNİN SEVİNCİNDEN DAHA ÇOK; BU ZAFERİN DÜNYA BARIŞINA SAĞLADIĞI KATKIDAN ÖTÜRÜDÜR…

Günümüzde bile; DÜNYA BANKASI, ULUSLAR ARASI PARA FONU VE AVRUPA BİRLİĞİ’NİN TUTUM VE DAVRANIŞLARI; Osmanlı’yı, Türk ve Türklüğü bitiren SEVR BARIŞ ANTLAŞMASININ hükümleriyle örtüşmektedir…

Yani Türkiye ufaltılarak; SİYASİ, EKONOMİK VE ASKERİ bakımdan bağımlı hale getirilmek istenmektedir…

Mustafa Kemal PAŞA’NIN başlattığı, Milli Mücadelenin genel amacı; “Milletçe harekete geçerek, Ülkeyi işgalden kurtarmak ve Bağımsız yeni bir Türk Devleti kurmaktır.”   

Milli Mücadelenin ideolojisi; Milli Birlik ve Beraberliği sağlayarak, Milli Bağımsızlık ve Milli Egemenliği elde etmektir… 

Milli Bağımsızlık işgalcileri, Milli Egemenlik de; Saltanatı yenmekle mümkündü. Bunları gerçekleştirebilmek için de öncelikle Milli birlik ve beraberliği sağlamak gerekmekteydi.   

Yolda önce; Büyük TAARRUZ Şehitliğini ziyaret ettik…  

Akşam ŞUHUT’A ulaştık…   

Mustafa Kemal Paşa ve Büyük Taarruz Komuta Heyeti’nin son gecesini geçirdikleri bu belde de beklediğimiz coşkuyu bulamadık…

Orman Bakanı, İlçede idi…

Şehirdeki tüm düzenleme; Orman Bakanına göre yapılmıştı…

2009 hatta 2013’te ki coşkudan eser yoktu…

Şuhut’taki etkinlikleri uzaktan izledik…

Resmi programa uymadık, her nedense, Şuhut’taki hava bize boğucu gelmişti Bir an önce yürüyerek KOCATEPE’YE çıkmak istiyorduk…

Gece 23.00’te Zafer YÜRÜYÜŞÜ başlangıç noktasına ulaştık. Burada da resmi töreni beklemeden yürüyüşe başladık (resmi yürüyüş saat 01 30 da başlayacaktı… 01. 30 da yürüyenleri Kocatepe etkinliğine yetişmeleri olanaklı değildi… Aslında Kocatepe resmi programında da görülecek bir şey yoktu ya…)

Hava güzeldi,  Ay henüz çıkmamıştı ancak yıldızların altında KOCATEPE’ YE yürümek bizim için bir ayin gibi idi…   

Hiç bilmediğimiz bir yolda; 92 yıl önceki sessizlik ve ulvi duygularla yürüdük…   

Torunumla bu ulvi yola çıkmak benim için ayrıca bir keyif ve onur kaynağı idi…

Övünçle söylemeliyim ki bu zorlu yürüyüşte, hiç zorlanmadan ve bize de güç vererek öncülük etti…

Yol iyi düzenlenmişti…

Aydınlatılmıştı…

Mola noktaları iyi seçilmişti…

İkramlar da iyi idi…

4 saatlik bir yürüyüş sonunda, Kocatepe eteğindeki son mola yerinde MEHMETÇİKLERİN İKRAM ETTİĞİ, “BÜYÜK TAARRUZ öncesi Mehmetçiklerimizin de yediği”,  MERCİMEK ÇORBASI VE ÜZÜM HOŞAFI    TÜM YORGUNLUĞUMUZU ALDI…

Burada daha fazla duramazdık, yeniden yola koyulduk, 1500 metrelik yolumuz kalmıştı…

Ben tüm benliğimle: Büyük Taarruz’un başlangıç anını yaşamak istiyordum.

Tam zamanında Kocatepe’ye ulaşmıştık…

Protokol da nerede ise bizimle birlikte geldi…

Bakan ve Vali’yi göremedim… Askeri Zevattan da kimler vardı öğrenemedim…

KOCATEPE’NİN ANLAMINA YARAŞIR BİR TÖREN DEĞİLDİ BU…

Üzüldüm…

Daha önce katıldığım ve çok da duygulandığım 2009 törenleri daha görkemli ve daha coşkuluydu…

Halk da bu ölçüde parçalanmamıştı…

Bezgin değildi…

Ve 2009 ve 2013 törenine katılanlar daha kalabalıktı…

İçim burkuldu…

Çanakkale TÖRENLERİNE katılan ANZAKLILARI bir anda anımsadım…

Binlerce kilometre öteden gelen bu kişileri hangi duygular kamçılıyordu…

Biz neden bu ölçüde duyarsızlaştık, bezginleştik…

Kocatepetepe’nin tün olumsuz koşullarını göze alarak gelenler de bezgindi…

Hava soğuktu, katılanlar gece koşullarında 13 km yürümenin yorgunluğunu taşıyordu…

Ama neden sessiz idi…

Coşkudan burada da eser yoktu…

Kocatepe Üniversitesinin hazırladığı göstermelik tören de hiçbir şey ifade etmiyordu… (Kocatepe törenlerinin bu biçimde yapılması Türk Milletine de Türk Silahlı Kuvvetlerine de bu Savaşta canını kanını verenlere de Atatürk'e de hakarettir… Mutlaka bu tören Türk Silahlı Kuvvetleri tarafından yapılmalıdır…

İzlediğimiz tören Türk Kurtuluş Savaşını taçlandıran, TÜRK BÜYÜK TAARRUZUNU ANIMSATAN ONURLANDIRAN bir tören değil, unutturan bir törene dönüştürülmüştür…)

Bilmeme ve istememe rağmen Büyük taarruzun başlangıç anını yaşayamadım…

Ben de torunumla yan yana oturdum…

Torunumun yorgunluktan dizime koyduğu başını okşayarak, 26 Ağustos 1922 şafağını düşündüm.

Mustafa Kemal Paşa’yı ve CEPHE’Yİ algılamaya çalıştım…

İnanıyorum ki; MUSTAFA KEMAL PAŞA O ANLARDA, ZAFERE İNANDIĞI KADAR, MİLLETİNİN BİRLİK VE BERABERLİĞİNE DE İNANIYORDU…

MİLLETİ İÇİN AYDINLIK GÜNLERİ YAKALAYACAĞINI BİLİYORDU…

VE AYDINLIK GÜNLERİN İLELEBET YAŞATILACAĞINA EMİNDİ…

Hüzünlendim…

Nazım Hikmet’in KURTULUŞ DESTANINDA DİLE GETİRDİĞİ; KOCATEPE’YE İLİŞKİN DİZELER KULAKLARIMDA bu kez ÇINLAMADI…

Her nedense Hilmi YAĞCIOĞLU’NUN ATATÜRK’TEN SON MEKTUP ŞİİRİNDE Kİ DİZELERİ BEYNİMDE DOLANIP DURDU:

“Siz beni hala anlayamadınız.

Ve anlayamayacaksınız çağlarca da…

Hep tutturmuş ‘Yıl 1919 Mayıs’ın 19’u diyorsunuz.

Ve eskimiş sözlerle beni övüyor; övüyorsunuz.

Mustafa Kemal’i anlamak, bu değil,

Mustafa Kemal ülküsü, sadece söz değil.

Bırakın o altın yaprağı artık,

Bırakın rahat etsin anılarda şehitler.

Siz bana; neler yaptınız ondan haber verin.

Hakkından gelebildiniz mi yokluğun, sefaletin?

Mustafa Kemal’i anlamak, yerinde saymak değil.

Mustafa Kemal’in ülküsü, sadece söz değil.”

Mustafa Kemal ATATÜRK’ÜN bu ülkeye ve bu millete kazandırdıklarını düşündüm…

Şimdi ne durumda olduğumuzu anımsadım…

Ve kazandırdıklarımızı yitirmemizin acısını YÜREĞİMDE duydum…

VE KENDİ KENDİME BİR ŞEYLER MIRILDANDIĞIMI HİSSETTİM: 

“Vatan tehlikededir…

Ulusal sınırlar içinde vatan bir bütündür, bölünemez…

Ya istiklal, ya ölüm…

Hiçbir güç, Türkiye’nin Birlik ve Bütünlüğü ile oynayamaz…

Türk Ordusu var ve güçlü oldukça Türk Milleti sonsuza dek yaşayacaktır.

Güçlü Ordusunu arkasına alan “Devlet Adamları”, “Diğer Devletler” tarafından; “Deliğe Süpürülme” korkusundan da, “KULLANILMA” zilletinden de kurtulmuş olurlar…

Zihnim durmuyor, bu kez de Süleyman ALPAYDIN’NIN YIKIN HEYKELLERİMİ DİZELERİ KAFAMA GELDİ OTURDU…

“Özlediyseniz fesi peçeyi,

Aydınlığa yeğliyorsanız kara geceyi,

Hala medet umuyorsanız;

Şıhtan şeyhten dervişten

Şifa buluyorsanız,

Muskadan üfürükçüden

Unutun tüm dediklerimi,

Yıkın diktiğiniz heykellerimi.

Eşit olmasın diyorsanız kadınla erkek,

Kara çarşafa girsin diyorsanız,

Yobazın gazabından ürkerek,

Diyorsanız ki okumasın;

Kadınımız kızımız,

Budur bizim alın yazımız…

Unutun tüm dediklerimi,

Yıkın diktiğiniz heykellerimi.

Fazla geldiyse size,

Hürriyet cumhuriyet,

Özlemini çekiyorsanız,

Saltanatın sultanın,

Hala önemini anlayamadıysanız, Millet olmanın,

Kul olun, Ümmet kalın,

Fetvasını bekleyin Şeyhülislamın.

Unutun tüm dediklerimi,

Yıkın diktiğiniz heykellerimi,

RAHAT BIRAKIN BENİ…”

Evet, güneş artık doğuyor ben de Kocatepe’deki Atatürk Anıtı’nın yanına gidiyorum ve Aziz Atatürk’ün baktığı YÖN’E bakıyorum.

“Türk Ulusu buralara nereden gelmişse; bizler de Türklük dünyasının dört bir yanından; Alaşehir, Balıkesir, Edirne; Erzurum ve Sivas kongrelerinden ve Amasya Genelgesinin ruhundan geldik…

Bizler de; karanlıklar, ihanetler ve satılmışlıklar içersinden; karanlığı yırtarak, KOCATEPE’YE GELDİK.    

Evet; bizler, TEK ULUS; TEK BAYRAK; TEK DİL; Çağdaşlık ve ULUSAL EGEMENLİK andımızı dünyaya ve AYMAZLARA anlatmak için buraya; TÜRK ULUSUNUN ONUR TEPESİNE geldik Atam… Ama ne yazık ki EMANETİNE SAHİP VE layık olamadık ATAM…” dedim, içimden.    

Ve,

Bize bu ülkeyi, bu Milleti ve bu Devleti kazandıran BAŞTA MUSTAFA KEMAL ATATÜRK VE ARKADAŞLARINI, MEHMETÇİKLERİ, EMEĞİ GEÇEN HERKESİ MİNNET VE ŞÜKRANLA YAD ETTİM.   

Ahmet AVCI

27 AĞUSTOS 2014